Burned Rose Garden

Tja, heel veel meer kunnen we er niet van maken, ooit was dit een prachtig prieeltje, nouja, zo ziet het er uit. Het is natuurlijk altijd al zo troosteloos geweest. Gebladderde witte tuinmeubelen, een schommelbank, dit alles omringt door rozen, talloze bloedrode roze met vreemde verwrongen zwarte, verbrande stelen. Doorns scherp en waarschijnlijk nog giftig ook.

Michael legde zijn hoofd neer op de leuning van de schommelbank, hij sloot zijn ogen voor de bloedrode hemel boven hem en probeerde zijn reukzin uit te schakelen. Hij probeerde het roet en de as af te sluiten. Hij was hier nu een paar uur, het irriteerde hem dat hij de structuren nog niet door had. Hij wist niet wie het sterkst was, wie het zwakst. Hij wist niet tegen wie hij moest praten en wie niet. Het was net de brugklas. Verschrikkelijk, de eerste weken had hij er voor gekozen simpelweg niet te spreken tot hij de structuren kende.

Sareth was bezig met het ontdekken van de hel. Oh, dat klonk zo fijn. Ze had een dag of twee geleden deze tuin ontdekt. Ze had te tuin vreselijk gevonden. Ze wist niet precies waarom. Misschien was het de geur van de verbrande, verschroeide rozen. Misschien was het het aanblik van de rozen. Misschien wel omdat de dorens nog perfect intact waren en hierdoor extra opvielen. Misschien wel omdat ze het niet eerlijk vond. Ze vond het zonde van de rozen. Sareth vond rozen mooi. Zoals ze veel dingen mooi vond. Mannen, rozen. Mannen viel inderdaad erg groot, maar Sareth haar smaak deed dit ook dus 'mannen' was zo ongeveer wel het type dat Sareth aantrekkelijk vond. Sareth had geen flauw idee waarom ze weer in deze tuin was. Wat haar had terug geleid naar de dode rozen en de tuinmeubelen die haar een spookachtige indruk gaven. Misschien was het wel de man, die Sareth in deze tuin mocht aantreffen. Een gezicht dat ze nog niet had gezien. Een wonder, ja. Sareth baande haar weg naar de jongeman in de schommelbank.

Michael schrok op uit zijn overpeinzingen toen het geklik van hakken op stenen klonken. Een geluid dat hem deed denken aan vroeger, de hakken van zijn moeder op het parket van hun huis. Zijn groene ogen vlogen open. Hij liet zijn hoofd echter liggen, ingesteld op zijn status, geschrokken opkijken kwam nou niet direct over alsof je helemaal op je gemakje was en alsof je precies wist waar je was en je hier prima vermaakte. Een schijn die hij maar al te graag wilde wekken. Hij likte over zijn droge lippen en lichtte langzaam zijn hoofd op om te zien wie hem 'besloop' op hakken. Een meisje, haar hakken maakten haar groot. Haar houding was arrogant, uit de hoogte, op een manier die veel mensen aantrekkelijk zouden hebben gevonden. Michael was niet zo van het gehele gegeven van aantrekkelijkheid, het deed het niet helemaal bij hem. Hij keek tegen mensen op maar viel er niet echt op. Bij dit meisje was het anders, ze straalde iets uit. Hij vond het wel leuk. Viel er zogezegd op. Gelukkig was hij een persoon die niet op zijn instincten inging. "Hello.' Zei hij op zijn zachte beheerste toon.

Fijn, iemand die zelf het voortouw nam. Begrijp me niet verkeerd, Sareth vind het geweldig om mensen aandacht te geven waar ze naar snakken. Ze geniet ervan mensen te doen smachten en vind het enorm amusant om een gesprek aan te knopen met een nieuw iemand, maar wanneer die persoon zelf het gesprek begon was het net iets.. Interessanter. Spannender. En nu kon Sareth ook niet echt zeggen dat dit persoon zat te smachten en te snakken naar aandacht van Sareth, zeker niet, maar hij toonde in ieder geval interesse. En voor Sareth was dat genoeg. 'Hi.' Antwoordde ze zijn begroeting. Uiteindelijk stond ze voor hem stil, haar hand gebaarde naar de lege plek naast hem. 'Mind if I join?'

Michael schudde zijn hoofd, 'no.' Dezelfde beheerste koele toon. Toen het meisje ging zitten schommelde de bank heen en weer. Hij kon er zijn vinger niet op leggen, wat maakte haar anders dan de meeste vrouwen en meisjes in zijn leven. Hij keek haar niet meer aan maar keek voor zich uit, niet omdat hij niet geïnteresseerd was, nee zeker niet. Hij wist alleen wel dat mensen zoals dit meisje interesse niks deed, juist stoïcijns zijn, doen alsof het hem allemaal geen donder kon schelen zou punten scoren.

Sareth nam dus plaats. Ze sloeg een been over het andere en draaide haar hoofd naar de jongen. Hij keek voor zich uit. Schonk geen aandacht aan onze aandachtsgeile Sareth. Hier was Sareth het niet geheel mee eens. Ze kon niet aandachtsloos blijven. Dus besloot ze een gesprek te beginnen. 'Wat doe jij hier? Op deze plek bedoel ik.. Deze.. Tuin.'Ze verwachtte een interessant antwoord, aangezien Sareth zelf niet eens wist waarom ze hier was. En over het algemeen was Sareth meestal over veel dingen zeker.