The Dead Forest

Rowan snoof diep, maar de geur van het bos waar ze vaak was toen ze nog op aarde rondliep viel met geen enkel bos te vergelijken. En al helemaal niet met een dood bos. De geur van de rotting van bladeren in de herfst. De geur van nieuw leven in de lente. Haar hand reikte naar een takje dat op de grond lag. Dood, broos, dun. Waardeloos. Met een slingerworp gooide ze het takje weer het bos in, waar het in de schaduwen van de bomen verdween. Zonder ook maar enige zin in iets liet Rowan zich tegen een boom aan zakken. Ze zou de vorm van de boom in duizenden herkennen. Een esdoorn, de boom waar ze haar hele leven al aan gelinkt werd. Rowan lachte kort en sarcastisch. Nu was ze dood, en leek de boom haast met haar te spotten.

Je had het recht om je af te vragen waarom Sareth in een bos rond liep, dit deed ze zelf namelijk ook. Sareth was niet het persoon dat zich druk maakte over de natuur, of andere problemen in het nieuws. Hetgeen waar Sareth zich wel zorgen om kon maken, was uiterlijk. Dat van haar en dat van anderen. En bij uiterlijk bleef het ook wel zo'n beetje, want Sareth had zich nog nooit erg zorgen gemaakt over het innerlijk van anderen of zichzelf. Sareth vond zichzelf goed, perfect. Anderen maakten haar niet uit. In de korte tijd dat ze met iemand om ging, zou ze toch haast niks over dat innerlijk te weten komen. Maargoed, het bos dus. Sareth was hier per ongeluk gekomen. Ze was dus zo'n beetje de hel aan het verkennen. Ze zocht naar plekken om alleen te zijn, plekken om dat juist niet te zijn. Tot dus ver had ze niet veel plaatsen ontdekt. De rozentuin, de kerkers, dit bos. En in het bos, daar liep ze nu. De grond was droog, zo droog dat er scheuren in de aarde zaten. Af en toe zakte een van Sareth haar hakken in zo'n scheur. Op zo'n moment mompelde Sareth een reeks aan vervloekingen en trok haar voet vervolgens terug. Ze had nog niet echt te tijd genomen om rond te kijken. Simpelweg omdat ze bossen helemaal niet zo interessant vond. Maar nu ging ze het toch maar doen. Ze was alleen, er was niemand die haar kon betrappen op het schrijntje interesse in de natuur. Ze richtte haar hoofd op, naar het bladerdak van de bomen. De bladeren waren niet groen, maar bruin. Stuk voor stuk. Alsof het herfst was. De geur in dit bos was drukkend. Het rook naar een kampvuur. Een onmogelijk groot kampvuur.

Rowan liet haar hand over de bast van de boom glijden. Het was geruststellend om even een punt van zekerheid te hebben. Ze liet haar blik omhoog glijden. Goede steunpunten en dikke takken. Met een beetje krachtinspanning trok Rowan zich op aan de laagste tak, die dun was. Ze verschoof haar voeten naar het dikste punt van de tak. Deze boom had Rowans vertrouwen nog niet gewonnen. Haar handen tastten naar een volgende tak, en weer trok ze zich op. En zo ging het door. Telkens een klein stapje meer, wantrouwend en langzaam. Rowan was een goede bomen klimmer; Wat wel te verwachten was na de jaren van oefenen. Maar ook was ze soepel als een kat. Uit ervaring wist Rowan dat ze niet te hoog moest klimmen, omdat de takken in het midden stukken steviger waren.

Als Sareth al het meisje in de boom had opgemerkt, had ze zich waarschijnlijk afgevraagd waarom. Waarom klom dat meisje in die boom? Vond ze dat leuk? Vluchtte ze ergens voor? Opwelling? Maar goed. Sareth had het meisje niet opgemerkt. Sareth was niet zo opmerkend meer als dat ze ooit was geweest. Toen ze nog leefde, bijvoorbeeld. Misschien moest ze gewoon wennen aan de hel. Misschien moesten haar zintuigen ook wennen. Gewenning dus. Misschien dat er ooit een dag zou komen dat Sareth haar huid niet voelde alsof hij eraf zou branden en misschien zou er ooit een dag komen dat Sareth haar ogen en oren het weer net zo gingen doen als vroeger. Maar hier had ze niet veel aan. Niet nu. Op dit moment lieten haar zintuigen haar zodanig in de steek, dat ze niet eens opmerkte dat er een meisje in een boom zat en dat ze steeds hoger klom. Nu was Sareth ook nog niet zo enorm dichtbij de boom waarin het meisje zat, waarschijnlijk liep Sareth op zo'n 10 meter afstand van het ding, maar toch. Zoiets zou toch moeten opvallen in zo'n bos.