Danes slaapkamer

Sareth had zich braaf de gang door laten leiden. Er was niemand in de gang geweest behalve zij en Dane. Dat was voor Sareth niet het feit dat er niemand keek. Sareth zelf was er erg zeker van dat een zekere Satan toe keek en baalde omdat hij niks meer had om over te lachen. Sareth had besloten vriendjes te worden met deze Satan. Ook had ze besloten daar nu mee te beginnen. Daarom stak ze haar al ontblote boezem naar voren, kont naar achteren en liet ze haar heupen net wat meer wiegen dan gewoonlijk. Are you watching, Satan? Would you like some live porn? Ofcourse you do.
Dane opende een deur die eigenaardig luid kraakte en Sareth stapte de ruimte binnen. Klein, kaal. Had veel weg van haar eigen kamer. Ze pakte Dane bij zijn hand en trok hem mee naar het bed. Ze duwde hem op de rand van het bed, zodat meneer kon zitten. Zelf ging ze bovenop hem zitten. Wijdbeens, aan iedere kant een been. Ze drukte haar lippen op die van hem en liet haar vingers over zijn kaaklijn glijden. Ze hunkerde naar het moment waarop zij "Schaak" mocht zeggen.

Oh, wilde Sareth dat zeggen? Dane was niet van plan om haar de kans te gunnen om schaakmat te melden. Persoonlijk deed hij dat liever zelf. Maar dat was nu eenmaal het bezitterige dat Dane eigen maakte – over het algemeen wilde Dane bepaalde dingen gewoon voor zichzelf houden. Als die “dingen” dat niet wilden, hadden ze maar dikke pech gehad. Nu had de zege weinig te zeggen over wie hem zou behalen. Nu ja. Er waren er op dit moment slechts twee die dat konden en hé, het kon erger?! Dane vond Sareths zonde zo slecht nog niet en zijn eigen “zonde” was ferm overdreven. Die zege trof het zo slecht nog niet, hoor.
Sareths vingers op zijn kaaklijn, haar lippen op de zijne, haar achterste – om het met een net woord te zeggen – op zijn schoot. Al met al vond Dane het – voor nu – genoeg fysiek contact. Hé, enkele ogenblikken geleden was Dane nog bezig over de ongelijke verdeling der ervaring – mocht het hem troosten, de kleding was behoorlijk ongelijk verdeeld. Hé, vond hij toch niet erg?