I will survive in my time of dying.

Ik en Margaux nemen de eer op ons en beginnen

Sareth stond in de gang. Ze wist niet precies wat ze moest doen. Of ze gewoon naar binnen moest gaan, of moest wachten tot iemand open deed. Ze had geen idee. Ze had sowieso geen idee wat het inhield dat ze naar de kerkers moest. Sowieso niet wat ze bedoelden met de kerkers. Ze verwachtte tralies, handboeien en duimschroeven maar tot dus ver leek het hier niet erg op. Sareth keek om zich heen en vervolgens naar de vloer. De vloer was van wit marmer, het marmer zorgde ervoor dat het geluid haar hakken de hele gang door galmde. Sareth moest toegeven dat ze niet erg uitkeek naar wat er dan achter die deur zat. Ze was immers in de hel en ze zou gestraft moeten worden voor wat ze dan ook had gedaan. Eigenlijk voelde Sareth zich erg ongemakkelijk hier, in de hel, in deze gang, voor de deur die haar ging leiden naar de kerkers. Ze voelde zich vooral erg alleen. Wat ze normaal nooit was geweest. Misschien moest ze gewoon naar binnen gaan. Er waren vast nog andere mensen. Ze trok haar, compleet kanten shirt goed en klopte haar skinnyjeans af. Vervolgens klopte ze zacht op de deur.

Ga naar de kerkers, zeiden ze, ga naar de kerkers. Dane vermoedde dat er geen eenhoorns, regenbogen en vlinders zouden zijn. Nu ja, die dingen vond hij over het algemeen verschrikkelijk irritant. Misschien wel. Maar een ramp was het niet om ernaar te kijken - Dane was gewoon te nuchter om dingen door een roze bril te bekijken.
Het was best vreemd om in de hel te zijn. Hij had nooit in hel- en hemeltoestanden geloofd, was atheïst. Het bestond. Blijkbaar. Vreemd om te beseffen dat je overtuiging verkeerd was geweest. En nu maakte Danes persoonlijke religieuze overtuiging amper meer uit. Hij was hier immers en niets ging dat veranderen. Hier was vlakbij de kerkers. Een uitgevoerd bevel, al had hij vrij weinig zin om ook echt naar de kerkers te gaan. Het klonk zo grimmig - alsof hij gemarteld ging worden. Oké, dat zou waarschijnlijk ook echt gebeuren. Daarom waren het immers de kerkers. God, nu die toch bestond, wat meer intelligentie mocht ook. Maar goed. Dane had tenminste nog intelligentie, al maakte hij verschillende fouten. Bepaalde mensen hadden oftewel geen intelligentie oftewel gebruikten ze het gewoon niet. Hij vermoedde het laatste.
De kerkers. Een grimmige plaats, meestal gebruikt om iemand op te sluiten of te martelen. Alleen - zo grimmig leken ze niet. Het was zelfs een vrij mooi gebouw. Absoluut niet wat je zou verwachten.

Er deed niemand open. Misschien was het wel omdat ze te druk waren met het martelen van andere mensen. Misschien dat er straks iemand aan kwam lopen met de woorden 'Miss Levísson, onze beulen hebben het vandaag te druk. Kunt u morgen terug komen?' Dus hier bleef Sareth op staan wachten. Drie, vijf, tien minuten lang. Maar er kwam niemand. Sareth ademde diep in en uit en legde haar hand op de deurklink. 'Oke. Let's do it.' mompelde ze zichzelf toe. Ze trok de klink omlaag en duwde de deur open. Ze stapte nog niet naar binnen, bang dat de deur in het slot zou vallen en ze haar niet meer naar buiten zouden laten. Maar wat Sareth aantrof achter de deur was alles behalve wat ze had verwacht. Een perfecte kamer, die serene rust uitstraalde. De kamer was leeg, vreemd. Sareth dacht dat ze misschien wel bij de verkeerde verdieping stond, maar ze wist honderd procent zeker dat Lucifer, Satan of wie dan ook haar naar kamer 666 had gestuurd. Ook erg cliché trouwens. Maar, voor deze kamer stond ze dus. Naar binnen gaan?

Er waren meerdere deuren naar de kerkers en bij één van deze deuren stond Dane zich af te vragen of hij wel juist was. Hij bedoelde, een kerker was toch meestal niet zo schoon? Toch? Maar waar zou de kerker anders zijn? Ach, de hel was in vele opzichten niet zo gewoontjes, dus Dane nam maar aan dat dit inderdaad de kerkers waren, hoe mooi ook.
Zijn hand opende de klink. Dat deed de hand meestal. Handen hadden een brede taakomschrijving, maar één van de dingen die ze deden, was dingen openen. Zoals deuren. Dus dat deed zijn rechterhand op dit moment. Ja, Dane was gewoontjes en rechtshandig. Daar was geen ontkomen aan.
Maar goed, Dane sloot de deur achter zich zodra hij het gebouw in was. Het punt was nog steeds naar de kerker gaan waar hij zijn moest - iets waar Dane niet helemaal zeker van was. Er waren meerdere kerkers - duh, dit was de hel, het leek hem niet dat er steeds minder zielen bijkwamen, eerder meer! - en Dane wist niet precies in welke kerker hij zijn moest. Ach, desnoods vroeg hij het. Immers, als je in de kerkers was, werd je vast wel gemarteld? Dat moest toch door iemand gebeuren? Toch?

Sareth hoorde een deur dicht slaan. Ze draaide zich om om de bron van het geluid te vinden en ving een glimp op van een jongen. De jongen leek niet op de dienaren van Satan die overal vrolijk rond huppelden. Nouja, niet vrolijk. En ze huppelden ook niet maar ze liepen er en dat was al erg genoeg. Sareth was dus aardig blij dat de jongen niet op een van hen leek. Hij leek op een normaal mens. Een mens zoals Sareth. Al kon je Sareth in geen wnkel opzicht 'normaal' noemen. Ze bedacht zich dat dit haar kans was om niet meer alleen te zijn. Ze kon zo een praatje met hem maken en samen de kamer betreden. Toch liep ze niet op de jongen af. Ze wachtte tot hij dichtbij genoeg was om haar te zien. Toen hij haar ook daadwerkelijk zag glimlachte ze naar hem. Diezelfde Sareth-glimlach die ze in haar vorige leven naar zoveel mannen had geworpen.

De glimlach die de witharige jongedame hem toewierp, was geen vriendelijke glimlach die je rondstrooide als je oprecht gelukkig was. Het was een glimlach die iets insinueerde, al wist je niet precies wat. Iets dat de jongedame haast interessant maakte. Verleidelijk? Misschien.
Desondanks zag ze er niet echt uit alsof ze alles anders deed. Ze zag er vrij gewoontjes uit. Zovelen droegen zoiets. Nu ja, dat deden ze als het warm was. En het was welzeker warm!
Ondanks dat ze er niet speciaal uitzag, was ze nog altijd de enige die hij in dit complex zag, al was hij niet vergevorderd in het gebouw. 'Jij moest ook naar de kerkers?'vroeg Dane, vrij zinloos. Natuurlijk zou ze naar de kerkers gemoeten zijn. Ze was hier toch? Ze zag er echter niet uit alsof ze een demon, een duivelse geest of wat dan ook was. Nu ja, dat kon natuurlijk, maar ze zag er vrij menselijk uit. Eerlijk.

Sareth knikte als antwoord op de vraag. 'Ja, kamer 666. Een beetje overdreven als je het mij vraagt. Ik betwijfel of ze hier uberhaupt wel 666 kamers hebben. Dat lijkt me niet, namelijk.' Oh, Sareth was zo gezellig enzo. Zo'n fijn persoon om mee te praten. Ze nonchalante houding die ze met dit antwoord gaf, was waarschijnlijk het tegenovergestelde van hoe ze zich voelde. Ze vertrouwde de kamer, de kerker niet. Waarom zou je in hemelsnaam je kerker zo mooi maken? Sareth nam aan dat je echt wel leerde de zelfde fouten nooit meer te maken als ze je nagels uit trekken. En wat precies zou deze kamer te bieden hebben dat je nog meer pijn deed dan het afsnijden van je tong? Sareth besefte dat zo nadenken geen zin had. Sareth was echt niet het persoon die het uitsteken van haar ogen verkoos boven een mooie, rustige kamer.

Oh trouwens, het onderschrift staat nu uit. Kan je dat veranderen in het beheerpaneel? (AA)
__
'Ik neem aan dat ze hun kamers enkel naar"duivelse nummers" hebben vernoemd,'antwoordde Dane. Misschien klonk hij niet zo verschrikkelijk humeurig, zo keek hij wel uit zijn ogen. Hij vond de kerkers mooi, maar ergens maakte het hem wantrouwig. Schoonheid betekende niet altijd een even beeldschone afloop. Het maakte hem zenuwachtig, nerveus. Hij wilde het liefst weg hier, al was er iets dat hem dwong hier te blijven. Niet de jongedame, hoe bevallig ze ook was. Hij bleef niet ergens voor een vrouw. Zoiets deed hij niet, zat niet in zijn aard. Waarom dan wel voor een wildvreemde?
Dane wist niet wat het precies was, wat hem zo nerveus maakte. Wat hem zo op de zenuwen werkte. Maar wat het ook was - het werkte verdomme goed. Het maakte dat Dane wegwilde, het liefst naar ergens ver weg. Hiervandaan. Het liefst. Echt.

Dafuq D: is goed zal ik morgen doen :3
-
Dat vond Sareth een goed punt. Misschien had hij gelijk. Al kende ze op 666 en misschien 13, geen duivelse cijfers meer. Ach. Wat maakte het ook uit. Sareth wierp een blik op de deur. Hoe langer ze hier stond, hoe minder ze zich aangetrokken voelde om ook daadwerkelijk naar binnen te gaan. Ze was er vrij zeker van dat dit het soort man was dat 'ladies first' gebruikte op de momenten dat het hem goed uit kwam en dit was zo'n moment. 'Gaan we naar binnen?' vroeg ze toen maar. Met deze vraag moest meneer sowieso het lot met haar delen. Een antwoord als 'Ga jij maar' zou natuurlijk niet echt goed passen. Maar Sareth wachtte sowieso niet op zijn antwoord. Ze kon het beter achter zich hebben. Deze keer opende ze de deur en stapte ze ook echt naar binnen. Iets waar ze onmiddelijk spijt van had. Een bonzend gevoel vulde haar hoofd. Het was alsof ze haar bloed hoorde stromen.

Dane volgde haar en had daar haast onmiddellijk spijt. Wat was dit? Het was net alsof er iemand met een hamer op zijn schedel klopte - alleen van binnenuit. Hij wilde zich omdraaien om de deur te sluiten of terug weg te gaan. Liever het tweede. Maar dat was zinloos - de deur vlamde met een harde klap terug in het slot. Dane wilde niet weten of de deur open te krijgen was. Hij had genoeg hersenen om het niet uit te willen proberen.
Nu had Dane daar ook vrij weinig zin in. Zijn hoofd bonkte en beschamende herinnering na beschamende herinnering plaatste zich in zijn hoofd. Nu was dit niet ongelooflijk erg - het was het punt dat het snel na elkaar kwam waardoor Dane niet wist waardoor hij precies zich beschaamd voelde en dat het net zonder reden was. En waarschijnlijk ook omdat ze hoe langer hoe pijnlijker werden. Kijk, Dane, zo stierf je. Bekijk het maar in slow motion!

Het begon met simpele herinneringen. Sareth die flirtte, Sareth die zoende. Maar al gauw werden de herinneringen minder onschuldig en minder vredig. Sareth zag zichzelf meerdere malen. In de bosjes, buiten tegen een gebouw aan, op het openbaar toilet. Je kon het zo gek niet bedenken en Sareth zag zichzelf er, met telkens een andere jongen. Sareth zag dit niet als een grote fout of zonde. Deze gedachte werd direct gestraft door een enorme pijnscheut door haar hele lichaam. Gepaard met een nieuwe herinneringen. Steeds heftiger werden ze. Ze deelde niet het bed met enkel onbekende jongens, ook met broers van haar vriendinnen, neven, halfbroers. Sareth geloofde misschien dat ze goede daden deed door mensen hun behoeftes te bevredigen, Satan dacht blijkbaar anders. Sareth begreep het niet. Ze begreep niet wat er met haar gebeurde, wat ze fout had gedaan. Waar was de rust die de kamer had uitgestraald?

Dane die uitzinnig was. Dane die schreeuwde tegen een toenmalig vriendinnetje. Op zich vond Dane zelf dat hij daar alle recht toe had. Hij had haar betrapt met één van zijn vrienden. Natuurlijk zou hij dan boos zijn! Alleen had hij ze niet betrapt. Hij had ze samen zien praten, heel onschuldig. Ze zaten niet eens zo dicht bij elkaar. Maar die blikken die ze naar elkaar wierpen - dat was toch overduidelijk?
Blijkbaar werd Danes gedachtegang niet echt gevolgd. Dat was dus dikke onzin. Dane had alle redenen om er iets achter te zoeken en wantrouwig te zijn. Dat Satan het daar niet mee eens was - dikke pech gehad. Dane veranderde zijn mening niet voor een of ander ventje die hem ongelijk gaf. Het punt was dat dat ventje bovennatuurlijk was en niet te beroerd was om Dane voor zijn fouten te straffen. Welke fouten?
Het geklop werd harder, alsof de kapitein van een antiek schip tegen de slaaf die het tempo aangaf krijste dat ze sneller moesten gaan, dat er piraten aankwamen. Naar bakboord! Ze komen dichterbij! Sneller! Ach, dat hielp niet. De gevreesde zeevaarders zouden toch komen. Als het geklop sneller achter elkaar kwam omwille van gevaar hielp het in ieder geval niet veel.
Zeker, de kamer was nog altijd even mooi en brandschoon - het maakte Dane nu echter onrustig.

De beelden waren in Sareth haar visie nogsteeds redelijk onschuldig. Sareth was het persoon dat niet echt schaamte voelde. Niet voor haar daden, in ieder geval. Ze kon deze herinneringen dus terug kijken zonder zich er al te veel voor te schamen. Maar ze kwamen in een razend tempo voorbij en brachten allemaal een apart gevoel mee. Nu werd dit gevoel bij ieder beeld sterker en begon het steeds meer te drukken op haar borst. Het deed pijn, dragelijk maar toch zeurend. Vervolgens kwam Sareth steeds dichter bij het eind van haar leven. Ze slikte, ze wist wat er komen ging. Ze wist wat er ging gebeuren en ze had er geen zin in. Sareth zette haar nagels in haar handpalm. Zelfs voor wat er komen ging had ze zich niet geschaamd. Ze had er immers niks aan kunnen doen. Echt niks. En misschien was dit wel waarom de herinnering zoveel pijn deed. Haar dood. Sareth haar dood. Nu verwacht je misschien iets als een trein of auto ongeluk. Maar nee, er was niks onschuldigs aan. Het had te maken met een wapen. Een die kogels schoot. En dat had Sareth geweten.

Nu was ook Dane zijn einde aan het naderen, al kon niet gezegd worden dat dat ook met een kogel was. Goed, afgezien van het feit dat Dane dit absoluut niet dacht, gezien hij niet wist dat er in Sareths hoofd omging en dat ook niet wilde weten. In zoverre reikte Danes interesse niet. Maar wij weten dat wel, dus wij kunnen dat wel zeggen. Fantastisch toch?!
Nu was er een bepaalde herinnering die Dane zich het liefst niet meer wilde herinneren, die hij weggestopt had. Uit schaamte. Maar ook uit het feit dat die gebeurtenis ongelooflijk surrealistisch was geweest, haast iets uit een slechte soapserie. Het soort dat je alleen bekeek als er niets anders meer op tv was. Maar het was echt gebeurd, al had Dane het weggestopt, had hij het nooit onder ogen willen zien. Hij had hen nooit meer weergezien, al was dat van een bepaalde persoon vrij moeilijk.
De hotelkamer. Het spuuglelijke behang, zo gestileerd, zo hard geprobeerd om er huiselijk uit te zien. De sleutel was moeilijk in het slot gegaan en hij dacht nog altijd dat het slot niet goed werkte. Geklop op de deur. Een kamergenoot, omwille van de vliegtuigstaking.
Oh, fantastisch. Satan nam precies de meest surrealistische herinnering eruit - net degene waar hij zich het hardst voor schaamde en net degene die hij nog altijd niet echt kon bevatten, alsof het niet echt was gebeurd.

Max keek om zich heen, verward, angstig. Hij was hier gearriveerd, had direct geen gevoel voor tijd meer, zijn horloge om zijn pols deed het niet, mobiel was niet in zijn zakken te vinden. Hij had direct gevoeld, hoe mooi deze plek ook was, dat er iets afschuwelijk mis was. Hij was niet snel bang, tenminste, naar zijn eigen gevoel, hij had heel paranormal activity gekeken zonder ook maar een keer te schrikken. Dit was andere koek. Dit was menes. Het duurde een hele tijd voor hij de moed had de deur voor hem open te duwen. Direct was hij overspoeld geraakt door flashbacks die maakten dat hij uiteindelijk in een hoekje in elkaar zakte, opgerold tot een balletje terwijl hij probeerde de beelden te verdringen.

Sareth haar herinneringen begonnen langzamer te lopen. Niet meer door elkaar. Steeds gedetailleerder. Dit natuurlijk precies op het punt dat ze niet graag weerzag. Het punt dat ze had willen verdringen. Dit was natuurlijk onmogelijk geweest. Het was immers haar dood. Niemand vergat zijn dood. Of wel, misschien na een paar honderd jaar. Maar daarvoor, was Sareth er aardig zeker van dat niemand zijn dood kon vergeten. Het was het hoogtepunt geweest van je leven, het begin van hetgeen wat daarna zou komen. Voordat Sareth de hel was binnen komen rollen, had Sareth trouwens niet geloofd in iets na de dood. Ja, wel iets. Zwart, geen besef. Gewoon een lijk dat niet meer na kon denken. Dus eigenlijk toch niks. De herinneringen over haar dood begonnen bij een drukke lobby. Vervolgens het kloppen op de deur. Het gezicht van het persoon die de deur open deed.. Juist.

Nu ging ook Danes herinnering verder. Het gezicht dat verscheen nadat hij de deur had opengedaan. De conversatie die volgde. Nee. Wacht even. Dat gezicht - dat had hij nog een keer gezien. Na die beruchte avond. Nu ja, de avond was niet zozeer berucht, hij rende er in elk geval steeds van weg. Mentaal dan wel. Maar goed - na die beruchte avond. Waar? Nee, stop. Hij wilde het niet weten.
De beleefde conversatie die daarop volgde. Het voorstellen. Het korte gesprek over Danes toenmalige financiële situatie, die overigens nog niet veel veranderd was sindsdien. Al maakte dat nu vrij weinig uit. Toch, dat gezicht bleef hem dwars zitten. Hij had het onlangs nog een keer gezien. Maar waar? Nee. Hij wilde het niet weten.
Hij kon zich niet concentreren met het gebonk in zijn hoofd, al vermoedde hij dat hij het niet wilde weten. Toch wilde hij dat - ergens. Een instinct? Niet waarschijnlijk. Waarschijnlijk Danes eigenschap om altijd alles onder controle te willen hebben, dingen zelf te willen doen, niet afhankelijk van ook maar iemand te zijn. De eerste was hierop waarschijnlijk van toepassing, zullen we maar aannemen.
Die jonge vrouw die met hem hierin was gegaan. Wacht. Ze leek erop. Maar dat was ze toch niet? Vast niet. Maar hij moest het weten. Ze leek er in ieder geval op, en zelfs als ze het was, leek ze op de één of andere manier toch veranderd. Wat een onzin. Ze kon niet veranderd zijn sinds...sinds die avond. 'Je heet toevallig toch geen Sareth, hé?' Hij hoopte het echt. Hij hoopte uit de grond van zijn hart dat ze geen Sareth heette.

Sareth hoorde haar naam. Niet in haar herinnering, hier zag ze niemand haar naam uitspreken. Dus, haar naam werd in de realiteit uitgesproken. Of wat als realiteit door kon gaan. Sareth moest haar best doen om terug te komen in deze realiteit. Al wou ze het zo graag, haar hoofd gaf haar die rust niet. 'Huh?' Nu Sareth dit had uitgesproken drong de vraag tot haar door. Haar naam. Ja. Sareth. 'Jawel, hoezo?' Sareth bekeek de jongen eens. Het was nu moeilijker voor haar om het in haar hoofd op te slaan. Het bonzen stopte niet en het maakte haar gek. Maar het leek niet nodig. Alsof ze alles al eens eerder had gezien. Het hoofd, de haren, het lichaam. De naam schoot haar ook te binnen. '..Dane..?' Ze vroeg zich af hoe ze deze naam had kunnen herinneren. Misschien wel omdat ze haar laatste nacht, haar laatste uur en seconde van haar leven met hem had doorgebracht.

Ze was het wel. Sarethwas geen naam die je vaak tegenkwam, en dat ze erop leek, zei genoeg. Dit was Sareth, in ieder geval de Sareth die hij niet erg lang had gekend. Maar lang genoeg.'Ja, Dane,'antwoordde Dane. Ja. Dat was zijn naam. En ja, nog een bewijs dat ze inderdaad Sareth was.
Moest hij blij zijn - hierom? Waarschijnlijk niet. Maar welke emotie hij ook zou moeten vertonen, het gebonk ging verder en de herinnering ging tergend traag voorbij. Maar - dat zou hij moeten beseffen - zo was het ook daadwerkelijk gegaan. Of hij het nu aanvaardde of niet, zo was het gegaan. Zo hard had hij staan klungelen met een bepaald kledingstuk. Hij was er nu wat beter op geworden. Nu ja, de laatste keer dat hij dat gedaan had in ieder geval.
Hij wilde het niet zien. Eerlijk - hij had zich er ergens altijd voor geschaamd, al was het nooit ook echt zíjn schuld geweest. Misschien was het gewoon hoe laf Dane was geweest, dat hij klakkeloos had gedaan wat de ongenodigde gast had gewild. Dat hij niet geprotesteerd was. Maar niemand had er later ook maar iets van gezegd, het was net geweest alsof het nooit gebeurd was. Alsof er nooit iemands dood had plaatsgevonden. Alsof er niets gebeurd was. Echt, zo had het geleken.

Sareth had dondersgoed geweten dat er niemand was geweest op haar begrafenis. Ze betwijfelde of haar vader uberhaupt al van haar dood had gehoord. En Dane, die was er waarschijnlijk ook niet geweest. Sareth nam hem niks kwalijk, hij had haar immers maar kort gekend voordat er een einde aan haar leven was gemaakt. Sareth had vaak nagedacht over haar begrafenis, helaas had ze hier zelf niet bij kunnen zijn. Dit was wat ze zich voor stelde: Een drietal mannen was bezig met het graven van een gat. Ze konden makkelijk praten over andere bezigheden dan het begraven van lijken. Er was toch niemand om de begrafenis van dit meisje te aanschouwen. Ze lieten een houten kist in de grond zakken en begonnen vervolgens weer met het dichtgooien van het gat. Geen bloemen op het graf, geen ingelijste foto's. Alleen een steen met haar naam erop. Hoe oud moest hij nu zijn? Dane. Of hoe oud was hij toen hij was gestorven? Hoe was hij gestorven? Sareth wist geen gepaste reactie op dit weerzien. Een simpel 'Hallo' was wat ze in de eerste instantie over haar lippen kreeg.

Dane had graag antwoord gegeven op haar vragen - mocht hij weten wat de vragen waren. Over enkele weken zou zijn twintigste verjaardag zijn. Hij was negentien geweest toen hij stierf, aangereden door een vrachtwagen. Hij had niet opgelet en had gewacht in de dode hoek waardoor de chauffeur hem niet had kunnen zien. Hij wist niet hoe ze het afscheid hadden gevierd en hij betwijfelde of hij dat wilde weten. Al dat sentimenteel gedoe was best mooi, maar bij een begrafenis kwamen er vaak mensen opdagen die hem absoluut niet hadden gekend. Wat was daar het nut van?
'Hallo',beantwoordde Dane haar begroeting. Nee, begroeting was niet het goede woord. Dat klonk te gewoontjes, maar was er een juist woord als je degene terugzag die je het laatst levend had gezien en voor de laatste keer tijdens jouw leven iets vrij intiems met je beleefde? Was daar een woord voor?
Dane wilde vragen hoe het met haar ging, maar hij wist zelf ook dat dat een domme vraag zou zijn. Natuurlijk zou het niet opperbest met haar gaan. Ze werd, hoe vreemd ook, waarschijnlijk net zo gemarteld als Dane. Met gebonk in haar hoofd dat logisch nadenken haast onmogelijk maakte, dat je tot waanzin dreef - bijna. Met pijnlijke herinneringen van je zonde - welke zonde? - om je te doen herinneren wat voor verdorven persoon je wel niet was, of het nu hielp of niet. Dane zou niet begrijpen wat hij verkeerd had gedaan. Wat was er mis met van iemand houden en niet willen dat diegene je verliet? Dat deed iedereen - toch?

Sareth sloeg haar ogen neer. Ze dacht na. Nee, ze deed poging tot. Goed, Dane was hier dus ook. In de hel. Wat deed hij in vredesnaam in de hel? Hij was op Sareth overgekomen als een rustige, vriendelijke en serieuze jongen. Wat kon hij mogelijk fout hebben gedaan dat hij hier terecht was gekomen. Sareth slikte. Ze wilde het wel weten, maar was niet in staat het te vragen. En al was ze dit geweest, dan durfde ze het niet. Moest ze vragen hoe het met hem ging? Of alles goed was. Dit was meestal wat je vroeg als je iemand een tijd niet gezien had. Maar Sareth was ook niet echt in staat dit te vragen. Je kon het haar niet kwalijk nemen. Ze zat in een kamer waar herinneringen een bonkende hoofdpijn haar probeerden te martelen, en in deze kamer probeerde ze een gesprek te voeren met de laatste persoon die haar in leven had gezien. De tranen stonden inmiddels in haar ogen. Iets heel nieuws voor Sareth. Huilen.

Als je aan Dane vroeg om zich te concentreren en eens goed naar Sareth te kijken om een verschil te zien met daarnet zou hij misschien gezien hebben dat haar ogen - een aparte plaats voor Sareth om deze activiteit te hebben - vochtig waren. Misschien. Maar hij kon zich niet concentreren, absoluut niet en hij durfde zeker amper naar Sareth te kijken. Dit was de vrouw die hij op haar sterfdatum had gezien en op fysiek vlak vrij goed had leren kennen. Godverdomme - hij had gedacht dat hij nooit meer met haar geconfronteerd zou worden. En eerlijk gezegd had hij dat ook nooit gewild.
Maar hij zag niet dat haar traanklieren goed werkten vandaag en hij zag ook niet dat er druk op diezelfde klieren stond. En hij betwijfelde of hij het wilde weten.
Ergens schaamde Dane zich voornamelijk dat Sareth was heengegaan en hij de dans ontsprongen was en vooral dat hij nu tegenover haar stond. Het had namelijk vrij weinig uitgemaakt. Hier was hij toch en hij stond tegenover haar.
Het gebonk leek luider te worden, en het was net alsof het hem nog onmogelijker maakte om logisch te denken, alsof het hem dwong haar in de ogen te kijken. Alsof de herinnering nóg trager werd afgespeeld, opnieuw. Bekijk dit, Dane, bekijk één van de dieptepunten van jouw miserabele leventje. Bekijk één van de weinige avonden waar jij je voor spijt maar opnieuw! Het is best leuk, hoor. Best humoristisch. Satan was een sadist.

Een sadist, dat was Satan zeker. Was het toeval dat Sareth Dane hier tegen kwam? In deze bewuste kamer, die haar herinneringen naar boven liet halen waar ze nooit meer aan wou denken. En Sareth haar traanklieren dachten vandaag inderdaad dat ze eens wat meer hun best mochten doen. In feite, toen Sareth zich bewust werd van haar zicht dat steeds troebeler werd, besloten de traanklieren nog eens beter hun best te doen. Uiteindelijk zorgde dit ervoor dat een enkele traan besloot voor zichzelf te gaan beginnen. Hij ontsnapte de rest en liep over Sareth haar wang naar beneden. Wat schattig. Een huilende Sareth. Feel the pain Sareth? Ja, de pijn voelen. Dat deed ze. Maar wat nu? Wat viel er te zeggen tegen Dane? Waar viel over te praten. Zelfs dingen als het weer, waren in de hel niet erg aangenaam om over te praten. 

Het weer was warm genoeg om Dane te laten transpireren en niet zo'n klein beetje ook. Tot zover Danes bevindingen over het weer. Hij vermoedde dat Satan het zo best vond, zo warm, ervoor zorgen dat niemand echt van de warmte kon genieten, dat er overal vernieling en dood was. Om valse hoop te geven dat alles best meeviel en dan zijn onderdanen enkele momenten te laten beleven die ze zeker niet weer wilden meemaken. Niet dat Dane dacht dat Satan veel medelijden zou hebben. Om mededogen stond hij waarschijnlijk niet echt bekend.
Nu, op dat moment, de betekenis van "nu", keek Dane Sareth wel in de ogen. En zag druppels die op tranen duidden. Nu ja, oogvocht duidde meestal wel op tranen. Dat was een eigenschap van tranen. Dat ze uit de ogen naar buiten kwamen en dat ze nat waren. Nee, Dane schatte niemands intelligentie bijzonder hoog in, maar afgezien van dit gedoe wist Dane absoluut niet wat te doen. Wat zei je tegen een vrouw die huilde? Dat het hem speet? Hetgeen wat hem speet, was dat het gebeurd was, dat hij wist dat ze Sareth heette. Dat zij wist dat hij Dane heette en dat ze elkaar op een manier hadden leren kennen die voor haar fataal was geworden, al was dat niet helemaal Danes schuld - hij was er in ieder geval bij geweest en het was vrij...dramatisch geworden -, en dat Dane niet echt veel had kunnen genieten van het feit dat hij de dans der dood ontsprongen was, gezien die dans hem toch nog had opgeëist. Het was net karma.
'Hé...huil je?' Natuurlijk niet, Dane, ze zweet uit haar ogen, oen.