I will survive in my time of dying.

Ohnee. Sareth huilde niet. Nee. Nou, jawel. Ze huilde. Dit was vreemd want, Sareth huilde nooit. Voor haar dood, was de laatste keer dat ze ergens tranen om had gelaten toen ze 10 was en haar barbie niet kreeg. Dit had trouwens als gevolg dat ze de barbie wel kreeg. Eenmaal thuis was het ding al onthoofd. Sareth was boos geworden toen ze besefte dat Barbie mooier was dan Sareth. Ze had vervolgens wel nog haar haren gekamd, trouwens. Barbie mocht een mooie dood sterven. Nou nee, maar barbie mocht wel mooi in haar grafkist liggen. Sareth ook. Sareth had ook mooi in haar grafkist mogen liggen, met gekamde haren. Maar zonder glimlach, zonder de mooie barbie glimlach. Maar goed. Wat moest je antwoorden op de vraag of ze huilde. Hij had het antwoord waarschijnlijk toch wel gehad. Ze kon dus 'ja' zeggen, wat het duidelijkst was. Ze kon 'nee' zeggen als ze het wou ontkennen. Dit zou geen enkele zin hebben want, de traan werd inmiddels gevolgd door zijn vriendjes die zich in steek voelden gelaten. Sareth koos het tussenpad. 'Weet ik niet. Ik huil nooit. Dat is niet.. Mij.' Wauw. Sareth kon nog eerlijk zijn ook!

En het was natuurlijk erg "Sareth" om in een brandschoon complex te zijn dat de naam "kerker" droeg waarvan je absoluut eerst niet doorhad waarom het in godsnaam een kerker zou zijn. En nu hadden ze het wel door en vroeg Dane godbetert of ze huilde, wat hij ook kon zien, en huilde Sareth. Het was geen wonder dat ze iets deed wat niet erg "Sareth" deed.
Wat ook geen wonder was dat Dane vloekte met het concept "God" terwijl hij niet eens geloofde. Aangebrande gelovigen had hij vrij weinig meegemaakt en niemand had hem ook ooit gezegd dat dat verkeerd was. Waarom zou het verkeerd zijn als hij vloekte met iets dat amper bestond? Correctie, wat klaarblijkelijk wel bestond. Als Satan nondedju bestond, moest God ook bestaan. Goed en kwaad en al dat bespottelijk gedoe. Al was het niet meer zo bespottelijk - nu hij er middenin stond. Nondedju.
Wat Dane nu moest doen - absoluut geen flauw idee. Wat zei je tegen iemand die je amper kende, al was het vrij...eh...ongemakkelijk als je diegene weer eens toevallig tegenkwam, en als diegene huilde en zei dat dat niet echt iets voor haar was?
'Ik denk niet dat er veel echt "jou" is in dit...ding.' Ding. Daarmee bedoelde Dane de kerkers, al zei hij dat niet zo expliciet. Hij dacht niet dat je helemaal zou zijn hierin als je was daarbuiten.
Gebonk. Al was de herinnering verder gegaan. Nu ja, de stroom aan herinneringen dan. Dane zweeg en zou dit het liefst verder blijven doen. Ergens wilde Dane dat Sareth haar mond zou houden. In de stemming voor een praatje was Dane nu niet bepaald als om de één of andere reden het net leek alsof zijn eigen dood werd nagebootst - maar dan nu, in het heden. Zo voelde het ook. Nee, dat was verkeerd. Zo voelde het niet, zo leek het. Misschien compliceerde Dane de zaak gewoon teveel.

Sareth schudde haar hoofd. Hij kon wel eens gelijk hebben. Ze probeerde diep in de ademen. Haar adem haperde, maar het lukte nog enigszins. Sareth had altijd gehoord dat diep in- en uitademen goed hielp om rustig te worden. Zodat je niet meer hoefde te huilen. Tot nu toe merkte Sareth niet veel van de wonderlijke werking die in- en uitademen op haar zou moeten hebben. Ze besloot de tranen maar weg te vegen met de palm van haar hand tot deze erachter kwamen dat het geen zin meer had om van haar oog weg te lopen omdat ze het nog niet tot haar wang zouden overleven. Sareth wist verder niet echt wat de doen. Ze wist wel dat ze zichzelf enorm voor schut zette door te huilen en dat dit ook niet echt in haar aard lag. Ze moest deze kamer uit. Dat was een must. Inmiddels hadden haar herinneringen de draad weer opgepakt en was ze op het punt dat meneer het niet eens was met het aantal centen dat in zijn hand werd gedrukt. Helaas.

Oh, dat moment kende Dane zeker nog wel. Hij had zich best beledigd gevoeld toen. Alsof iemand als hem enorm veel geld had! Nu ja, het drama rond Sareths bijnaam indertijd, tevens de laatste bijnaam die ze ooit krijgen zou, had het verdere verloop van de avond bepaald. Het was niet dat Dane erover klaagde - het was dat het einde van de avond die maakte dat Dane zich schaamde, dat hij wilde dat het anders was gegaan. Maar zo was het niet gegaan en ergens was Danes eigen dood volledig terecht. Alsof ze quitte stonden of zo.
Er was stilte. Terecht. Er hoefde niet gepraat worden. Dane had moeten zwijgen en geen vragen stellen. Gelukkiger was hij er nu niet bepaald van geworden, dat hij nu tegenover Sareth stond. Verre van. In feite was Dane zich er schuldig over blijven voelen, al was het weggestopt in de stroom aan herinneringen die Dane met zich mee droeg. Het was naar de achtergrond verdrongen, speelde niet op. Er was niets dat maakte dat Dane eraan terugdacht. Het was niet eens wreed dat hij er nu aan herinnerd werd. Ergens was het terecht dat dit gebeurde.
Al was het niet zo dat Dane zijn fouten toegaf. Natuurlijk, hij had zich schuldig gevoeld - maar helemaal Danes schuld was het niet geweest? Verkeerde plaats, verkeerde tijd. Voor allebei.

Sareth wist wel dat Dane geen enkele schuld had rond haar dood, maar er was altijd een gevoel geweest van woede. Die woede was niet perse richting Dane, maar hij was er wel. Voornamelijk om het feit dat ze zo bruut was vermoord en vervolgens ook nog haar straf moest uitzitten in de hel. Was ze niet genoeg gestraft door het ontnemen van haar leven? Waar was ze eigenlijk voor gestraft? Wat had ze precies fout gedaan? Was het zo fout om mensen hun behoeftes te bevredigen? Ja, Sareth, zo kan je het ook zien. Of had ze onbewust iets gedaan? Onbewust een moord gepleegd? Nee, dat leek Sareth niet mogelijk. Sareth had niks fout gedaan. Sareth werd onterecht bestraft, vond ze zelf. De herinneringen kwamen zo ongeveer bij het punt dat haar leven eindigde. De man in de stoel kwam overeind, Sareth hoorde een klik. In haar herinnering leek het veel luider dan dat het toen had geleken. Sareth haar ogen werden groot van schrik, ze wist waar het geluid vandaan kwam. Ze draaide zich om naar de man, hij trok de bivakmuts van zijn hoofd. Het was natuurlijk aan Sareth om het opvallend te vinden dat hij helemaal niet zo oud was. Hij plantte een brede grijns op zijn gezicht, een angstaanjagende uitdrukking, zo vond Sareth. Hij richtte het wapen op haar hoofd. Ze keek Dane aan, in zijn ogen. Een knal. Die knal had Sareth nooit gehoord, ze had hem gevoeld. En toen niks meer. Ze zag het laatste leven uit haar weg ebben. Ze zag hoe ze in Dane zijn armen hing, slap en futloos met grote ogen. Er glinsterde iets op Sareth haar wang. Ja, toen had ze ook gehuild.

Op den duur begon Dane te denken dat hij iets had dat haar aan het huilen maakte. Nu huilde ze en toen...toen ook. Toen. Een verschrikkelijk moment in feite. Haar ogen in de zijne. Hij zou de laatste zijn die in haar ogen had bekeken. Was het dan zo vreemd dat Dane er nooit meer aan had willen denken? Hij had haar in zijn armen gehad toen ze stierf. Godverdomme, waarom moest hij nu met haar geconfronteerd worden? Maar Dane was, hoe vreemd ook, die avond niet gestorven. Hij mocht blijven leven - hoe absurd ook. Hij herinnerde zich het gezicht nog wel, al had hij het uit zijn gedachten willen bannen. Twee verdomde gezichten die hij nooit meer had willen zien.
Maar zijn herinneringen stopten daar niet. Het ging veel te snel voorbij, gezien het ook helemaal niet meer zo absurd en gênant en tja, haast traumatisch was. Hij wist niet meer wat hij met Sareths lijk had gedaan en het werd ook niet echt duidelijk weergegeven. Indertijd was alles in een roes gegaan - hier ook. Toen hij weer thuis was, dachten mensen dat hij zo vreemd deed omdat hij een jet lag had. Dat klopte. Het was niet vanwege Sareth. Nu ja, een klein beetje dan. het ging verder. Hij leerde een meisje kennen, een jaar jonger. Niet dat dat verhaal verder verteld kon worden. Want we naderden het moment van zijn dood. De vrachtwagen - Dane op zijn fiets. Hij lette niet op en werd - om het niet al te vrolijk te zeggen - haast doodgeslagen door de klap. Haast? Hij wàs dood. Als mensen hem vroegen wat hij had gedaan in zijn leven, kon hij zeggen dat hij het compleet verkloot had, al was hij wel gelukkig geweest. Hij kon niet zeggen dat hij spijt had, over de hele lijn gezien.

Misschien, als Sareth Dane zijn gedachten kon lezen, misschien verweet ze hem dan wel wat. Niet dat ze dood was gegaan, maar dat het niks met hem had gedaan. Was ze dan zo waardeloos geweest dat zelfs de persoon in wiens armen ze stierf gewoon verder ging met leven? Tot zijn dood, maar toch verder en zonder Sareth. Zonder zich druk te maken om haar. Maar goed. Laten we blij zijn dat Sareth Dane zijn gedachten niet kon lezen en dus geen reden had om boos te zijn op hem. Zo snel als de herinneringen waren gekomen, zo snel stopten ze ook. De hoofdpijn niet. Die bleef. Die bleef en die werd bij elke bons steeds heftiger. Het dwong haar op haar knieën en deed haar naar haar hoofd grijpen. Kneel for me. Pray for me. I'm your master now. En opeens, opeens stopte ook de hoofdpijn. Sareth opende haar ogen, liet haar handen naast haar lichaam zakken en slikte. Haar keel was droog. Ze wist niet of ze ook geschreeuwd had tijdens haar hoofdpijn 'aanval'. Ze wist wel dat ze zich, wederom, schaamde.

Wat verwachtte ze? Dat ze veel voor Dane betekende? Hij had de avond altijd verborgen - puur uit schaamte voor zijn lafheid, voor zijn angst indertijd die ongegrond, voor hem, was - en als hij eraan terugdacht, maakte het dat hij humeurig was. Ah, humeurig zijn was iets doodnormaal voor Dane. Het was gemakkelijk om humeurig te zijn, je niet aan je emoties over te geven. Maar toch - Sareth zélf betekende niets voor hem. Hij kende haar lichaam - net zoals vele anderen, vermoedde hij. Hij had er waarschijnlijk nog iets mee gedaan toen ze dood was, in ieder geval had hij moeten zeggen dat ze al weg was 's ochtends. Een leugen. Nu ja, ze wàs weg. Het was niet Sareth dat maakte dat Dane er indertijd geschokt van was geweest - het was wat er met haar gebeurd was. Maar dat zou hij zijn van iedereen die stierf in zijn armen. Tot nu toe was het er slechts één, en er ging niemand bijkomen gezien Dane onderhand al wel onder de groene zoden lag.
Oh, ze schreeuwde welzeker. Ze kon een potje kreunen - schreeuwen kon ze ook. Wat kon ze nog meer? Iets zinnigs zeggen? Oké, Dane herviel vrolijk weer in zijn oude gewoontes. Maar goed. De bonkende hoofdpijn was er nog altijd. Nee, daar kwam geen einde aan. Aan de stroom herinneringen onderhand ook wel. Het ging niet verder als je stierf. Het was geen vrolijk plaatje en hij was niet gestorven in iemands armen. Zo dramatisch ging het hem niet af.
Het was dom om te vragen - bespottelijk gewoon - of het wel met haar ging. Nu was Dane intelligent - en geërgerd omwille van deze...vreemde situatie - genoeg om dat niet te doen. 'Eh...Wat is er?' Oké, daarvan lag het antwoord in ieder geval níét voor de hand.

Oh nee, ze had niet verwacht dat ze iets voor hem betekende. Dit was ook niet wat ze hoopte. Daar ging het bij Sareth niet om. Maar Sareth vond haar dood schokkend genoeg om er van van je stuk gebracht te worden. Als ze had geweten hoe Dane over haar dood dacht.. Waarschijnlijk zou ze dan niet geamuseerd zijn. Sareth vond het gewoonlijk erg fijn als iemand haar aandacht schonk en haar vertelde dat ze mooi was, en wanneer iemand geen stress had over haar dood, ging ze twijfelen aan deze schoonheid. Nee, oke. Sareth twijfelde niet aan haar schoonheid maar toch.
Wat er was? Wat was er met haar. Niks eigenlijk, niet meer. Ze had geen hoofdpijn meer en geen nare herinneringen en al kon ze niet zeggen dat het goed met haar ging, het ging niet slecht. Normaal zou je op zo'n moment zeggen 'Blablabla, maar ik leef nog dus het is goed.' Maar Sareth leefde niet meer dus dat zat er voor haar niet in. 'Niks.. Nu.. Ik had.. Hoofdpijn.' En of ze die had. Hád. Ze stond op, klopte haar knieën af. 'Sorry.'

'Als je het aan mij vraagt, is die hoofdpijn een kenmerk van dit complex en niet zo'n klein beetje ook,'antwoordde Dane. Een toon waarin neerbuigendheid doorklonk, alsof hij vond dat ze dat al door moest hebben. Dat moest ze ook. Zeker, Dane die niet geschokt werd van iets, Dane die zich ergerde aan gebrek aan intelligentie - die Dane praatte nu. Maar het klonk ook nors, voornamelijk norsheid. Misschien was het goed dat Dane zichzelf weer was, al had hij barstende hoofdpijn, alsof hij een kater had en zag hij voor zijn netvlies zijn lijk. En dat was geen pretje, je lijk zien.
Misschien moest Dane wat zeggen of hoe schokkend haar dood was. Maar als ze hetzelfde zag als hem, maar dan haar eigen dood - dan kon ze best zien hoe geschrokken en geschokt hij indertijd was geweest. Hoe...hoe hij zichzelf niet was geweest. Nee, dat waren de verkeerde woorden. Hoe hij zichzelf had laten gaan. Op de intieme momenten en daarna. Hij had gehuild. Misschien was dat verkeerd geweest, omdat ze niet veel voor hem betekende.
Ergens was Sareth een lichaam voor mannen. Een lichaam, geen ziel. Doe ermee wat je wil. Het is gratis! Nu was het vrij schokkend als dat lichaam - dat je nog had ingefluisterd hoe ze de avond door wilde gaan - plots dood in je armen lag en terwijl je...eh...met iets anders bezig was. Dat hij had gehuild, misschien was dat gewoon omdat hij het niet meer aankon. Al had het niets uitgehaald.

Een bepaalde ondertoon in zijn stem maakte dat Sareth naar hem op keek. 'Ja, dat weet ik.' antwoordde zij nu met de zelfde toon in haar stem. Nu had Sareth geen zin meer om uit te leggen dat de hoofdpijn alleen maar erger was geworden toen de herinneringen waren gestopt en wenste ze dit Dane nu ook toe, zo ongeveer. Sareth was niet dom, je moest haar ook niet zo inschatten.
Sareth vroeg zich af hoe het nu zat. Mocht ze gewoon weg lopen? Was de deur eigenlijk wel open? Was dit het? Die kans was klein, toch? Sareth wou weg, zeer graag. Maar ze had geen zin om in haar eentje dit gebouw te gaan door lopen. De hoge muren, de perfecte sfeer had haar een ongemakkeljk gevoel weten te geven. En ongemakkelijk, dat was niet een gevoel waar Sareth geheel bekend mee was. Nu pas viel het Sareth op hoe slecht ze eigenlijk was geïnformeerd. De kerkers, hadden ze vermeld. Kamer 666, dat ook. Maar verder was haar niks verteld. Niet voor hoe lang, niet wat ze daarna moest doen. Ze keek opnieuw op naar Dane, - Ja, opkijken. Omdat hij langer was dan dat zij was, daarom. Misschien dat hij beter geïnformeerd was? 'Euh.. Weet jij wanneer we.. Weg mogen?'

'Mooi,'mompelde Dane. Goed dat ze dat wist. Ze had in ieder geval nog een waarnemingsvermogen. Nu ja, dat werd je niet afgenomen. Wat werd je wel afgenomen? Tot nu toe vond Dane dat er niet zoveel veranderd was. Buiten dat hij niet wist of hij ouder zou worden, of zijn twintigste verjaardag veel verschil zou maken of niet. Wat hij ook niet wist, was het nut van dit gedoe. Enorm irritant en het bezorgde je een verschrikkelijk gevoel. Het maakte dat je op den duur het liefst in een hoekje wilde huilen en om je moeder roepen. Het was net alsof elke vorm van bescherming die je in je leven had opgebouwd hardhandig van je werd afgetrokken en je zwak en kwetsbaar aan alle fouten die je had gedaan, wat er niet weinig waren blijkbaar, werd herinnerd. Misschien was dat het concept ook. Om je slachtoffer te verzwakken tot ze op hun zwakst waren zodat ze zich niet meer konden beschermen, dat ze niets anders konden dan toegeven dat ze in de fout waren gegaan. Alleen zou het misschien wel bij sommigen werken - niet bij iedereen. Je kon mensen goed mentaal straffen. Dat was ook wreder dan fysiek. Alleen gaven sommigen hun fouten niet toe - puur omdat ze niet wisten waar ze in de fout waren gegaan. Dat was ook het punt bij Dane. Hij begreep zijn fout, zijn zonde niet. Hij had van mensen gehouden en hij had ze niet kwijt gewild. Misschien had hij ze met zijn daden juist weggejaagd - dat betekende niet dat hij per se naar de hel moest!
'Absoluut niet. Ik weet amper of ik wel in de juiste kerker zit,'antwoordde Dane. Eerlijk, het was hem vast wel ooit gezegd. Alleen had Dane nooit gezegd dat zijn geheugen zo fantastisch met data en getallen was. Hij was verschrikkelijk geweest met wiskunde in de middelbare school.

Langzaam merkte Alois dat hij weer kon denken. Hij wist toch ech zeker dat hij dood was gegaan. Zoiets vergat je niet. Even was er niets geweest, maar nu ineens uit het niets begon hij weer besef te krijgen van zijn lichaam, zijn gedachten, en met name al zijn herinneringen. Eerst de dingen die kort geleden waren gebeurt, later kwamen er ook dingem vanaf zijn 14e. Hij herinnerde zich mensen, mensen om hem heen, mensen die van hem hielden,maar zeker ook mensen die hem haatte. Hij wist niet zo goed waarom. Nu pas voelde hij dat hij lag. Op de grond. Hij voelde de stenen vloer tegen zijn rug. Hard, alsof hij nog leefde. Toch durfde hij zijn ogem niet open te doen. Hij wou niet weten waar hij was en waarom hij er was. Alois was bang.

Sareth knikte. Ze verwachtte dat ze wel gehaald zou worden. Het was er trouwens niet eens zo heel slecht, daar in de kerkers. Wanneer je geen hoofdpijn of herinneringen had, was het nog wel te doen. De kamers waren mooi. Erg mooi zelfs. De marmeren tegels maakten dat het getik van Sareth haar hakken de hele ruimte vulden. Sareth vond het geen enorm slechte plek. Niet meer. Sareth kon voor zover mogelijk, in de hel, weer helder nadenken. Helaas voor Dane. Nu begon Sareth terug te denken aan wat ze zojuist had gezien. Haar leven, om precies te zijn. En haar dood. Haar dood was pijnlijker geweest dan haar leven. In haar leven had ze, naar eigen zeggen, niks fout gedaan en dus ook niks wat haar echt pijn kon doen. Ze had trouwens ook niks fout gedaan bij haar dood. Zij niet, maar Dane. Ze draaide haar hoofd naar hem. Waarom had hij haar niet geprobeerd te helpen? Waarom had hij die hele avond niks gedaan om haar te helpen? Waarom had hij haar niet weten te redden van de dood? Ze slikte. Ze voelde opnieuw boosheid opborrelen. 'Waarom heb je me niet geholpen?' Dit was over het algemeen de eerste keer dat ze het zo over dacht. Ze had niet verwacht dat hij een kogel voor haar zou vangen maar hij had op zijn minst de man kunnen proberen over te halen. Hij had het wapen kunnen afpakken, om maar iets te noemen. Hij had kunnen praten. Kon Dane niet goed met woorden om gaan? En waar was die agressie gebleven waar Dane om bekend stond? -Dat Dane daarom bekend stond, dat wist Sareth trouwens niet, maar ik wel. En dit zijn mijn vragen.

Goede vraag. Misschien was Dane zelf bang geweest. Misschien had Dane niet gedacht dat hij ook daadwerkelijk de trekker ging overhalen, nu duidelijk werd hoe jong hij wel niet was. Misschien had Dane de surrealistische situatie niet eens willen geloven, had hij willen denken dat dit een of andere absurde droom, al wist hij goed genoeg dat dat niet zo was. De waarheid was dat het een mengeling van alle drie was, dat maakte dat Dane zich als een lafaard gedroeg. Was het een excuus? Waarschijnlijk niet. Voor hem wel – in Danes inzicht had hij zich slechts menselijk gedragen. Sareth betekende niets voor hem – waarom zou hij het risico lopen zelf vermoord te worden? Maar hij had sowieso gedacht dat hij na Sareth aan de beurt was geweest. Waarom dat niet het geval was geweest, was nog altijd een raadsel voor hem. Eerlijk gezegd. ‘Hoe had ik je moeten helpen?’antwoordde Dane geërgerd. Wat verwachtte ze van hem? Dat hij een held was?
Laat ikzelf je de antwoorden geven, de antwoorden waar je naar hunkert. Dane houdt van enkele mensen. Echt. Misschien zal hij zijn geliefde haast altijd verstikken, bang dat zij hem verlaten zal, dat hij alleen achterblijft. Maar terwijl hij geen ademruimte overlaat aan die vrouw die hem betovert met alles wat ze doet – zo is Dane nu eenmaal als hij verliefd wordt, verschrikkelijk dramatisch -, zal hij diezelfde vrouw bij zich willen houden. Nu heeft Dane de neiging om dat duidelijk te maken met geweld. Als die vrouw iets doet wat hem echt niet zint – zoals hem bedriegen, dat is de topper -, krijgt hij losse handjes. Als Dane een glas teveel opheeft en er is toevallig iemand in de buurt die hem uitdaagt – of dat nu met hem beledigen of gewoon door te bestaan is -, heeft hij ook nogal losse handjes. Tja. Nooit gezegd dat Dane nobel was. Dat hij een goed stel vuisten was, zei niet dat hij ze goed gebruikte.

Hmm bang, niet echt een bekend gevoel voor Alois. Nouja hij wist zeker wel hoe het was om bang te zijn, maar dat was al een tijd geleden. Jaren geleden, toen hij nog lief had, anderen hem nog lief hadden. Als Alois daaraan terug dacht voelde hij het verdriet terug keren. Hij was erbij geweest toen Ichigo stierf. Hij had zich bedrogen gevoeldt toen hij erachter kwam dat Loki al een vriend had. Hij had gedacht dat ze van hem hield, net zoveel als hij van haar. Daarna was Arra gekomen. Hij had zich volledig aan haar gegeven. Had zich voor haar bloot gelegdt. Tot hij leerde dat Arra vreemd ging. Met Gabriel. Daar begon even de tijd van liefde. Tot de oorlog, die verdomde oorlog die hem en Gabriel had gescheiden. Die hem invalide had gemaakt. Alois had gevochten, speciaal voor hem. Helaas had hij Gabriel nooit terug gevonden. Dat had hem gebroken. Voor altijd, dat wist hij. Meer liefdesverdriet kon hij niet aan. Nooit meer zou Alois lief hebben, of tenminste dat dacht hij.

Dus Sareth betekende niks voor hem. Dat was nooit Sareth haar intentie geweest, maar betekende dat dan dat je iemand gewoon liet dood gaan. Gewoon liet sterven zonder je er verder druk om te maken en zonder te helpen? Sareth wist niet precies wat hij had kunnen doen. Het was niet eens aan haar geweest om daar over na te denken. Zij was degene die werd neergeschoten. Ze had onmogelijk zichzelf kunnen redden. 'Je had met die man kunnen praten? Desnoods had je het ding uit zijn handen geslagen. Ik weet het niet, jij bent de man!' Ja, en dat klopte. Hij was zeker de man. Sareth kon het bevestigen, ze had kennis gemaakt met het mannelijke deel in zijn broek. Sareth wist niet waarom, maar door haar leven had ze 'de man' toch altijd wat heldhaftig voorgesteld. Sareth was, zeg maar, nog niet geëmancipeerd. De man moest langer en sterker zijn. De man moest de leiding nemen en zorgen voor de vrouw. Vandaar dat Sareth dus op zijn minst boos was dat deze man, haar niet had beschermd.

Goed, de volgende keer dat ze in zijn armen lag met niet al te veel kleren aan, zou hij haar eruit gooien zodat hij zich aan een volstrekt suïcidale actie kon wijten zodat ze alvast vijf seconden later stierf. Deal.
Hij vond het bespottelijk dat ze het hem verweet. Uiteindelijk kon hij er vrij weinig aan veranderen en hij was hier toch ook - net zo morsdood als zij? Eigenlijk was het best raar dat ze hier allebei waren terwijl hij enkele weken later pas gestorven was. Ach, Satan was de laatste tijd toch zo'n stand-upcomedian - dit kon er vast nog wel bij.
Hij was de man. Goed argument. Dat wist hij zelf ook. Voor zover hij wist, had hij nooit een geslachtsoperatie - iets op te biechten, ouders? - ondergaan. 'Denk je nu echt dat hij zou worden tegengehouden als ik met 'm praatte?'spotte Dane. Dat was gewoon pure naïviteit. Die vent was dan wel jong - hij had vrij weinig toegegeven.
Dane had vrij weinig ervaring met doden die hun dood hem verweten - wie wel? En dat was te merken. Maar hij had niet echt iets kunnen doen. Dat moest Sareth toch ook inzien? Kom op, zeg. Hij had nooit gezegd dat hij een held was - het was haast surrealistisch dat ze dat van hem verwachtte. Hij had geen superkrachten en zelfs als hij ze had, zou hij niet weten hoe ze te gebruiken. En dachten ze nu serieus dat iedereen zo nobel was als Spiderman?

Misschien dacht Sareth inderdaad wel te veel aan zichzelf. Misschien dacht ze te veel aan haar eigen dood. Zij gaf net zo min om die van Dane als hij om die van haar. Maar Sareth had hier het recht voor, vond ze. Dane was immers niet in haar armen gestorven. 'Medelijden wekken.. Ik weet het niet, iets. Je hebt me niet kunnen redden, oke. Maar je hebt absoluut geen enkele poging tot gedaan..' Sareth dacht eigenlijk dat het Dane nooit gelukt zou zijn om medelijden te wekken. Sareth had het misschien gekund, misschien. Ze had genoeg acteerskills die ze in de strijd had kunnen gooien. Maar, hier had niemand haar de kans voor gegeven.
Goed, nu dwaalden Sareth haar gedachten weer af naar die bewuste nacht. De nacht waarop zij de dood had gevonden. Naakt, in Dane zijn armen. Met een loden kogel door haar schedel. Fijn. Maar ze dacht niet aan haar dood, maar wat daarvoor gebeurde. Het intieme samenzijn. Het daadwerkelijke magnetronnen. Alleen een Sareth kon op zo'n moment nog denken aan dit. Alleen zij kon het op zo'n moment nog opwindend vinden. Ach, Sareth was zichzelf niet helemaal verloren.

Dane kon geen medelijden opwekken. Hij teerde niet op medelijden - absoluut niet. Hij had geen schattige ogen, had niets hulpeloos. Dane was niet hulpeloos en zo zag hij er ook niet uit. 'Jij weet net zo goed als ik dat dat niet gelukt zou zijn. En een poging tot doen was zo goed als suïcidaal.' Zo dacht Dane erover en misschien was dat killer gedacht dan Sareth verdiende - oké, weinig kans toe -, maar daar moest ze dan maar mee leren leven. Nee, ze was morsdood, net zoals hij. Hij had haar lijk in zijn armen gehad en hij had er godverdomme nog moeten verbergen ook. Het zou vrij moeilijk zijn om dat te verklaren. Een naakt lijk in de kamer - het lijk van de gaste die de vorige avond nog had ingecheckt. Nee, Dane zou waarschijnlijk in het gevang worden gegooid dan. Misschien leefde hij dan nog. Maar goed - het was niet gebeurd en Dane was nog altijd morsdood.
Als je Dane wilde opwinden, was die avond zeker niet een goede zet. Hij dacht er in walging aan terug en schaamde zich meer dan hij wilde toegeven. Hij was niet zoals Sareth, al hadden ze indertijd voornamelijk dezelfde lust gevoeld - dat zou hem niet moeten verbazen - en wilde het liever vergeten. Maar dit was de hel, hier ging niets zoals je zelf wilde. Leer ermee leven, Dane. Of nee, wacht...hij leefde niet. Ach, wat maakte het ook uit? Hij voelde zich niet dood. Eerlijk.

Sareth haar lichaam verborgen. Hmm. Als Sareth wist dat hij dit had gedaan, zou ze enorm nieuwsgierig zijn naar wat hij met haar lichaam had gedaan. Als hij haar bijvoorbeeld in een rivier had gegooid, was de kans klein dat ze überhaupt een begravenis had gehad. Dan dobberde haar lichaam nog rond, of was hij ergens bij een afgelegen stuk aangemeerd. Of hij had haar in de achterbak van de auto gepropt. Dan zou ze misschien gevonden zijn. Er zijn nog zo veel meer dingen die je met een lijk kon doen. In een bak met zuur leggen zodat haar huid en alles van haar lichaam smolt en niemand er ooit achter zou komen wie het lichaam was geweest. Dit leek niet echt iets voor Dane want, hoe moest hij ooit aan een bad vol zuur komen. Maargoed, hier dacht Sareth niet eens over na. Ze had verwacht dat ze een eenzame begravenis had gehad. Sareth dacht nog aan die avond, het eind meidende. Nu was Sareth Sareth en konden we er allemaal niks aan doen dat ze, ondanks alles toch vochtig werd bij een bepaald lichaamsdeel. Nee, geen zweet. We weten allemaal wel waar dit over gaat. Sareth draaide zich om naar een grote sofa die er verdacht uit zag en nam plaats. Vervolgens keek ze naar Dane, wenkte hem. Sareth hindabuilding.

Wel, ik zou het je graag vertellen als ik dat zelf al wist. Helaas is Dane niet vaak een gesloten boek, op dit moment plakken de bladzijden aan elkaar. In ieder geval had hij vast niets ingewikkelds gedaan. Maar niet in een vuilnisbak gegooid. Dat is niets voor hem en bovendien zou ze nooit in de prullenbak in de kamer hebben gepast. En hoe leg je het uit als je met een lijk door de gangen zeulde omdat je het in de container wilde gooien? Helaas was een vuilniszak niet in de buurt.
Sareth was absoluut onverbeterlijk. Nu wisten we dat al eerder en hebben we hier nooit problemen mee gehad. We vonden het allemaal best oké dat ze blijkbaar een enorm libido had en naar het schijnt van alles opgewonden kon worden. Blijkbaar ook van de avond van haar dood. Wat daar precies zo seksueel aantrekkelijk van was - dat laten we aan Sareths fantasie over.
Hij begreep goed genoeg waar ze heen wilde, maar hij begreep absoluut niet hoe ze erop kwam. Een minuut geleden was ze nog woedend op hem en plots wilde ze met hem het bed – excuseer, de sofa die hij absoluut nog niet eerder had gezien – delen om een bepaalde gebeurtenis te herhalen. Absurd. Er was geen ander woord voor dan absurd.
‘Sareth…niet nu,’was Danes oordeel over het hele gebeuren. Hij had er absoluut geen zin in – in weer eens met Sareth in bed te duiken. De vorige keer was het niet zozeer positief geëindigd. Er was weinig kans dat het nu weer zou gebeuren…maar toch. Niet nu. Gewoon niet nu.
__
Ik heb random een video met een tribute aan Alois...Holy shit, hoe vaak kan die rondlopen zonder shirt? .__. Nja, het nummer is goed.

HAHAHAHA DANE IS GEWELDIG.

-

Niet nu. Dat betekende later wel. Goed genoeg, toch? Nee, voor Sareth niet. Nu was Sareth niet eens direct uit geweest op het herhalen van die nacht. Sareth was niet van plan om gelijk over te gaan op de daad. Sareth wist wat voorspel was, Sareth wist hoe ze een man kon verleiden. Dit moest de ultieme uitdaging zijn. 'Wanneer wel?' Nu ze het antwoord "niet nu" had gekregen, wist ze in ieder geval dat het ooit weer ging gebeuren. Zij prentte het antwoord in als een boodschap dat hij nog niet genoeg van haar had gezien. Sareth moest een enorm vermoeiend persoon zijn om mee om te gaan, ondanks haar makkelijke persoonlijkheid. Die overigens helemaal niet zo makkelijk bleek. De manier waarop ze zojuist van de ene emotie was overgestapt op een andere was onbegrijpelijk. Vooral het verschil, de grote afstand tussen de twee. De overstap boos-verdrietig was te begrijpen. Maar waar haalde ze in vredesnaam deze overstap vandaan? Misschien dat Sareth haar gedachtengang zo makkelijk was dat ze zich lastig op een ding kon concentreren? Who knows.

Hoezo dat?
__
Wanneer Sareth geen Sareth was, maar een volstrekt normale vrouw met een normaal libido dat niet zo’n harde stemmingswisselingen had. Misschien dan. Helaas zat dat er niet bepaald in.
Dane volgde absoluut de redenering dat Sareth een vermoeiend persoon was. Een heel gemakkelijk karakter. Vrij met ‘r en ze is tevreden. Het punt was dat ze blijkbaar van alles opgewonden werd en de eerste stap tot in de oneindigheid herhaald moest worden. Hoe kreeg ze dat voor elkaar? Hoe dan ook – het zat er niet in dat ze snel ging veranderen.
‘Zullen we wel zien,’mompelde Dane. Als hij bijvoorbeeld geen hoofd dat aanvoelde alsof het ging uitbarsten. Dat was misschien handig. Wacht even…stemde Dane zonet toe om ooit nog eens met Sareth een beschuitje te eten, zoals dat in de meest Nederlandse termen heet?

Omdat hij leuk deed.
-

Nu maakte je Sareth inderdaad makkelijk gelukkig. Seks was het enige middel voor een gezellige, meegaande Sareth. Het mocht dan makkelijk zijn dat ze maar een ding nodig had, niet iedereen wou een beschuitje met haar eten. Sareth was dus niet áltijd gelukkig, en dat frustreerde haar. Maar nu niet. Eigenlijk voelde ze zich aardig voldaan. Ze had zojuist Dane laten beloven, want in haar visie was het inderdaad beloven, dat ze die avond nog eens over zouden doen. En beter, vond Sareth, deze keer zou het beter zijn. Deze keer zou er niemand dood gaan aan het eind van de nacht. Kon je eigenlijk wel dood gaan als je al dood was? En waar zou je dan heen gaan? Wanna find out, Sareth? Nee, dat wou Sareth niet. Ze vond een keer genoeg. Een keer een kogel door je schedel was ervaring genoeg voor een heel leven. Voor twee levens.
Maar goed, Dane wou Sareth niet nu. Dit was duidelijk. Hierbij was ook duidelijk dat ze waarschijnlijk niet opgehaald gingen worden om de kerkers te verlaten. Nu had Sareth geen zin meer om deze kamer met Dane te delen. Ze was niet echt boos, enkel licht geïrriteerd. 'Let me know when you're ready.' Wierp ze hem toe. Ze stond op van de sofa en begaf zich richting de deur.