I will survive in my time of dying.

Dane is altijd leuk.
___
Als hij klaar was? God man, als hij zich ooit geroepen voelde om te vrijen met Sareth liet hij het weten. Hij dacht niet dat dat snel ging voorkomen. Het kwam weinig voor dat Dane zomaar vrijde met een dooie als hijzelf ook niet echt levend was. Voor alles een eerste keer. Hij wilde niet weten of je wel kon vrijen als de bloedcirculatie hoogstwaarschijnlijk gestopt was. In Danes mening moest dat wel erg raar zijn. Maar goed, hij was geen universitaire leerkracht biologie, dus brak hij er zijn hoofd niet over.
Ze ging weg. Mooi. Hij wilde alleen zijn. Liever niet hier, maar hij weigerde haar te laten denken dat hij achter haar aankwam. Dat weigerde hij - misschien een teken van koppigheid. Wat het was, maakte dan ook niet uit.

Ja.

-

De frustraties díe er al waren, werden enkel maar versterkt toen Dane haar geen antwoord gaf, laat staan terug riep. Ze legde haar hand op de deurkruk. Koel, erg koel. Het eerste koude dat ze sinds haar verblijf hier had gevoeld. Het liefst bukte ze om haar gezicht langs de deurkruk te wrijven maar dit zou raar zijn. Uitermate niet Sareth-achtig. Dus in plaats van dit te doen, drukte ze de klink omlaag en opende de deur. Het was een zware deur, net zo wit en mooi als de rest van de kamer. Hoe mooi deze kamer ook was, ze ging hem nu verlaten. Omdat ze boos was. Ze stapte door de deuropening en liet de deur los. Deze viel langzaam terug in de deurpost. Ze vond dat dit te langzaam ging, het terug vallen van de deur zou niet genoeg geluid maken. Dus het zou niet duidelijk worden dat ze boos was. Ja, Sareth was kinderlijk. Kinderlijk genoeg om de deur een extra zetje te geven en te glimlachen bij het horen van een klap toen de deur in het slot viel.

Ze was weg. Dat was mooi. Dane was er zeker van dat ze niet meer terug zou komen en door zijn verdomde trots - hij weigerde ook maar een signaal te geven dat hij gretig was haar terug te zien, vrouwen dachten overal zo snel over door... - bleef hij staan waar hij was. De hoofdpijn bonkte, al was er geen stroom aan zonden die door hem stroomde meer. Trouwens, hij had zich niet eens zondig gedragen?!
Hij wilde haar niet, niet nu. Hij kon zich niet voorstellen dat hij ooit echt naar haar zou verlangen. Ze had een mooi lichaam en bood zich op een dienblad aan voor iedereen met een piet tussen zijn benen. Dane had er ook één, al had hij schoon genoeg van dat wijf. Hij had haar genoeg gezien - ook al was deze gespendeerde tijd met Sareth niet enorm.
Hij wachtte tot ze weg was en hield de hoofdpijn zo'n vijf minuten nog vol voordat zijn hand de klink vond en de deur open zwaaide. De prachtige muren straalden rust uit - rust was op dit moment het enige waar Dane echt naar verlangde. Niet naar seks met Sareth. Nee, daar had hij geen zin in.
__
Hoe wil je de volgende ontmoeting doen? Op deze meet of op een andere?

Een andere

MAAK HET AAN

WAAR?

EH I DUNNO?